Lieve de Vreede is een beeldend kunstenaar met interesse in het kadaver van de dingen, de dieren, de mensen en de wereld. Het zit hem daarbij vooral in contrasten; weerzinwekkende materialen te kneden tot iets schattigs – of andersom. Onbeheerste beestachtigheid te vervormen tot iets menselijks. Ziekte en aftakeling bewerken tot iets wenselijks. Hiervoor is het nodig om datgene wat afschuw oproept juist naar de oppervlakte te trekken. Een sculptuur maken is zo een manier om schaamte, angst, walging en woede af te voeren, en als het werk geslaagd is, om voor eventjes te genezen. Tijdens de residentie heeft Lieve zich gericht tot de schapen die rond het gebouw lopen.
“Er is in de weken dat ik in de bunker werkte een vreemde spanning tussen mij en de schapen ontstaan. Ik voelde me aanvankelijk opgenomen in de kudde, we lagen samen in het gras en de sfeer was idyllisch. Ik gaf ze de brokken van boer Jeroen, tekende en fotografeerde ze. Zij aten, kauwden en poepten dat wat zij aten weer uit. Ik gebruikte vervolgens die poep om mijn eigen schapenwezens van te maken, een kudde van uitgestotenen. Maar de lammetjes in de weide groeiden veel harder dan het zwarte leger waar ik aan werkte, en de levende schapen werden langzaam maar zeker opdringerig en agressief. Het was te horen aan hun steeds hardere blaat-kabaal en te zien aan hun neusgaten die ze wijd opensperden. Ook begonnen sommigen van hen mijn zwarte schapen te vernielen zodra ze daartoe de kans kregen. Langzaam maar zeker kwam ik tot realisatie dat zij me duidelijk maakten dat ik te diep was binnengedrongen in de intieme zone van deze dieren die eerst zo tam oogden, en dat zij elk moment de regie zouden kunnen terugpakken…”
